--- ONE ---

เนื้อเรื่อง

--- ONE --- [Ravi & Kanda Yu]

ตั้งแต่พบนายครั้งแรก…ฉันก็เฝ้าแต่คิดถึงนายตลอดเวลา…

ตั้งแต่ตื่นนอนในตอนเช้า…จนเข้านอนในตอนกลางคืน…

หลงใหลเส้นผมสีดำดั่งแพรไหมนั้น…

หลงใหลนัยน์ตาสีห้วงทะเลลึกที่ส่อแววหงุดหงิดตลอดเวลา…

อยากรู้ว่า…ตอนที่นายยิ้ม…จะสวยมากแค่ไหน…คันดะ ยู…

หลังจากที่เสร็จจากภาระกิจที่โดนมอบหมายมาแล้ว…เอ็กโซซิสท์ทั้งสองคนกำลังเดินฝ่าหิมะไปสถานีรถไฟ…เพื่อกลับศาสนจักรแห่งความมืด…ความหนาวเย็นจากหิมะ ทำให้ร่างกายหนาวสั่น…จนคนที่เดินอยู่ข้างหลังสังเกตได้…

“หนาวหรือเปล่า ยู ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้าด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องมายุ่ง” คันดะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามแบบฉบับ…ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินให้เร็วขึ้น…แต่กลับเจอแรงฉุดที่แขนไว้ ก่อนผ้าพันคอสีส้มจะตวัดลงบนลำคอระหง…ราวี่ค่อยๆ จัดผ้าพันคอให้เรียบร้อย…แล้วส่งยิ้มให้อย่างเคย

“นายก็รู้ว่าฉันชอบยุ่ง…โดยเฉพาะเรื่องของนาย…” นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องมองอีกฝ่าย…แต่กลับโดนหลบสายตาก่อนที่คนร่างบางจะหันหลังแล้วเดินต่อ…

“รีบๆ เดินไปสถานีกันได้แล้ว…เสียเวลา” พูดจบก็เดินออกไปทันที…เพื่อปกปิดอะไรบางอย่างที่ไม่พ้นสายตาของว่าที่บุคแมนได้แม้แต่นิดเดียว

…ยู…หน้าแดง…

รอยยิ้มผุดพรายบนใบหน้าหล่อคมก่อนจะรีบวิ่งตามไปกวนประสาทคนข้างหน้าอย่างเคย…

ฉันสัญญา…ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่…จะอยู่เคียงข้าง…แล้วทำให้นายมีความสุข…

ใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในศาสนจักรแห่งความมืด…แสงแดดอ่อนๆ ของยามเช้าที่สดใส…สายลมที่พัดเอื่อยมาทำให้คันดะรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก…กระชับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นก่อนยิ้มอย่างมีความสุข…ผ้าพันคอของราวี่…

“มานั่งอยู่ตรงนี้เองเหรอ ยู ?” เจ้าคนกวนประสาทโผล่มาอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…คันดะหันไปทำสายตาดุใส่เหมือนเคย

“ตามมากวนประสาทแต่เช้าเลยนะ” เอ่ยอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยังเรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

“ท่าทางนายจะชอบผ้าพันคอสุดที่รักของฉันผืนนี้จังนะ” ชายหนุ่มไม่สนใจสิ่งที่คันดะพูดสักนิด…แถมยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ…”หรือว่า…นายแอบชอบฉัน…” พูดจบ ปลายมุเก็นก็จ่ออยู่ที่ลำคอเจ้าของเรือนผมสีเพลิงทันที…

“ถ้านายยังไม่อยากตาย…ก็อย่าพูดอะไรบ้าๆ แบบนั้นอีก!” ลดมุเก็นลงก่อนโยนผ้าพันคอผืนนั้นไปอย่างไม่ไยดี…คืนไปสู่เจ้าของที่แท้จริง…แล้วหันหลังจะเดินหนีไป

“ถ้าตายด้วยมือนาย…ฉันก็ยอมนะ…” พูดให้อีกคนได้ยิน…ก่อนจะเดินไปสวมกอดจากด้านหลัง…ซบหน้าลงกับไหล่บางไม่สนใจกับอาการดิ้นของคนตรงหน้าแม้แต่น้อย…

“ทำบ้าอะไรของนาย…ปล่อยนะเฟ้ย !!!” ร้องเสียงดังโวยวายอย่างขัดใจ…พร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดนั้น…

“…ฉันรักนายนะ…ยู” คำบอกรักจากราวี่ ทำเอาคันดะหยุดนิ่งไปในทันที “จริงๆ นะ ยู” จับตัวร่างบางให้หันมาสบตา…”รู้ตัวหรือเปล่า…ว่าเวลานายหน้าแดงเนี่ย…น่ารักมากๆ เลยนะ…” คันดะแทบอยากจะต่อยคนตรงหน้าให้คว่ำไปซะรู้แล้วรู้รอด…ก่อนจะสบถเสียงดัง

“ไอ้บ้า!”

“อย่างนี้ถือว่านายรับรักฉันแล้วนะ” คิดเข้าข้างตัวเองเสร็จสรรพก็เกิดความเงียบขึ้นมาในทันที…

“แล้วแต่นายจะคิด…” เจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลเอ่ยทำลายความเงียบ ก่อนจะเดินเข้าไปในปราสาทอย่างรวดเร็ว…ปล่อยให้ราวี่ยืนยิ้มอย่างมีความสุข…

ถ้าเป็นอย่างนี้…ฉันก็ขอคิดเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่า…ว่านายก็คิดเหมือนกับฉัน…

………………………………………รัก……………………………………………

“รู้สึกราวี่กับคันดะจะสนิทกันมากกว่าแต่ก่อนอีกนะครับ” อเลนพูดขึ้นท่ามกลางโรงอาหารที่อัดแน่นไปด้วยเอ็กโซซิสท์…ที่ผ่านมาก็รู้ว่าทั้งคู่สนิทกัน (?) แต่ช่วงหลัง…จะสนิทกันมากเป็นพิเศษ…จนผิดสังเกต…

“แหมมมมมมมมม…ก็คนรักกันนี่นา…จริงมั้ย ยู ?” เจ้าของเรือนผมสีเพลิงเอ่ยตอบอย่างคนอารมณ์ดี

“หา??? คนรักเหรอครับ ?” อเลน งง เป็นไก่ตาแตก…ก่อนจะหันไปถามอีกคนที่ฉายแววหงุดหงิดอยู่เป็นประจำ… “จริงเหรอครับ คันดะ” คำตอบที่ได้รับกลับมาคงมีแต่ความเงียบ… ก่อนที่ร่างสูงโปร่งเจ้าของผมสีรัตติกาลจะลุกออกจากโต๊ะอาหารไปเสียดื้อๆ…สงสัยจะเรื่องจริง…ถ้าไม่จริง…ป่านนี้คงโดนมุเก็นจ่อคอไปนานแล้ว…

“อ้าว ยู…ขอตัวก่อนละนะ อเลนคุง” พูดจบชายหนุ่มผมสีเพลิงก็ลุกตามคนรัก (?) ไปอีกคน…อเลนทำได้เพียงถอนหายใจน้อยๆ ก่อนก้มลงตั้งหน้าตั้งตาจัดการอาหารตรงหน้าต่อ…

…ราวี่ที่ดูร่าเริงสดใสมากกว่าแต่ก่อน…คันดะที่ดูหงิดหงุดน้อยลง…คงไม่มีสิ่งใดที่ทำให้คนทั้งคู่ดูเปลี่ยนแปลง…

…………………..นอกจากความรัก…………………….

…ท้องฟ้าพร่างพรายไปด้วยหมู่ดาวมากมายนับไม่ถ้วนที่อยู่เป็นเพื่อนกับพระจันทร์ผู้โดดเดี่ยว…พระจันทร์ที่กำลังทอแสงเต็มดวง…สายลมที่พัดผ่านมาทำให้ร่างบางห่อไหล่เล็กน้อย…นานทีจะมีโอกาสได้อยู่พักผ่อนจากการทำภาระกิจสักครั้ง…คันดะเงยหน้ามองพระจันทร์บนฟากฟ้านั้น…พระจันทร์ที่เปรียบเหมือนกับตัวเอง…ที่ต้องอยู่เพียงลำพัง…

บัดนี้…ได้มีดวงดาวเป็นเพื่อน…และทำให้พระจันทร์ดูงดงาม…

ลมพัดมาอีกครั้ง…แต่คราวนี้พัดเอาผ้าพันคอของราวี่ที่ถืออยู่…ผ้าพันคอที่ราวี่เอามาวางไว้ที่ห้องของคันดะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…ปลิวลงไปยังเบื้องล่าง…

อเลนที่เพิ่งกลับมาจากการทำภาระกิจ กำลังจะเดินเข้าตัวตึกของศาสนจักรอย่างเหนื่อยอ่อน…รู้สึกถึงลมวูบนึงที่พัดมาพร้อมกับผ้าพันคอที่ตกลงมาบนหัวของเขาพอดิบพอดี…เด็กหนุ่มค่อยๆ หยิบลงมาจากหัว…ผ้าพันคอสีส้ม…ผืนรักของราวี่เลยนี่นา…อเลนมัวแต่มองผ้าพันคอนั้นอย่างสงสัย จนไม่รู้ว่ามีอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า…

“เอาคืนมาได้แล้ว เจ้าถั่วงอก! ” เสียงหวานแต่กลับดุดันดังขึ้น…ทำให้อเลนต้องเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ…คันดะที่ยืนหอบเหนื่อยเพราะวิ่งลงมาจากข้างบนเพื่อตามเก็บผ้าพันคอผืนนี้…ท่าทาง…คันดะคง…

“เอ่อ…………” ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็เจอคนตรงหน้าคว้าผ้าพันคอไปจากมือซะก่อน…แต่ภาพที่เห็นทำให้อเลนอึ้งไปอีกรอบ…คนตรงหน้ากำลังยิ้ม…ยิ้มให้กับผ้าพันคอผืนนั้น…

…เหมือนกับ…ดีใจที่ได้สิ่งสำคัญกลับมา…

“คันดะ……….รักราวี่ใช่มั้ยครับ ?” ถามแบบตรงๆ แต่น้ำเสียงยังแอบแฝงไปด้วยความเศร้าจนคนฟังจับได้…คันดะมองหน้าอเลนที่เริ่มก้มลงต่ำ…

…ผมก็รักคันดะเหมือนกัน…คุณไม่รู้จริงๆ น่ะเหรอ…ว่าผม…รักคุณ…

คันดะเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะวางมือลงบนผมสีขาวนุ่มนั้น…คล้ายปลอบใจ…

“ตัดใจเถอะนะ………..” รู้มาตลอด…ในที่สุดก็ถึงวันที่ต้องพูดแบบนี้…พูดจบก็หันหลังเดินลับหายไปในตึกของศาสนจักรทันที…

…….เพราะคุณอ่อนโยนอย่างนี้ไง……….

…………….คุณน่าจะรู้……….ว่า…….ผมคงหยุดรักคุณไม่ได้อยู่แล้ว……………

เงยหน้าขึ้นมองไปบนระเบียง…รู้นานแล้วว่ามีคนมองพวกเขาที่อยู่ข้างล่าง…นัยน์ตาสีเขียวมรกตน้ำงามกำลังจับจ้องอยู่ด้วยความโกรธเคือง…แต่อเลนก็ยังจ้องตอบก่อนส่งยิ้มให้อย่างเคย…แล้วก็เดินหายไปในตึกของศาสนจักร…

………….ไม่เคย…………….ไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนแบบนั้นของยู………

…เฝ้ามองทุกค่ำคืนที่ร่างบางออกมารับลมข้างนอกก่อนนอน…

………ฝากบอกรักไปกับสายลมทุกค่ำคืน………….แต่ไม่เคยได้รับรอยยิ้มกลับมา…………

…………หรือฉันเข้าข้างตัวเองเกินไป………….ยู…………………………

…………………..ที่ผ่านมา…………………..นายคิดยังไง………..

………………………………เคยรักฉันบ้างหรือเปล่า…………………………………

‘ปัง’ เสียงปิดประตูดังตามแบบฉบับของเจ้าของห้อง…แต่เมื่อหันหลังกลับไป…ก็ดันเจอเจ้าคนกวนประสาทอยู่ตรงหน้า…แต่…ความรู้สึกกลับแตกต่างออกไป…

“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?” คันดะถาม ก่อนจะเดินไปวางผ้าพันคอไว้บนเตียง…แต่ก็เจอแรงฉุดจากคนร่างสูง…ทำให้คันดะตกอยู่ในอ้อมกอดของราวี่อย่างง่ายดาย…

“ตั้งแต่คบกันมา…” ราวี่เอ่ยถามเสียงสั่น “เคยรักฉันบ้างหรือเปล่า…” ความเงียบเข้าคลุมทันที…ก่อนประโยคถัดมาที่เอ่ยออกจากปากร่างบางจะทำลายมันลง…

“แล้วฉันไปตกลงคบกับนายตอนไหน…?”

………..ที่ผ่านมา…ฉันคิดไปเองใช่มั้ย…?

……………….นายไม่เคยรักฉัน…………………

“นายไม่เคยรักฉันเลยสินะ…” ปล่อยร่างคนในอ้อมกอด แล้วก้มลงเก็บผ้าพันคอสุดรักผืนนั้นขึ้น…ก่อนจะหันหลังเพื่อปิดบังความเจ็บปวด…

…………..เพราะอย่างนี้ไง…ฉันถึงอยากฟังจากปากนาย…ดีกว่าจะคิดเข้าข้างตัวเอง…

“มันคงไม่จำเป็นสำหรับนายแล้วสินะ…” คันดะได้แต่นิ่งเงียบ… ‘ปัง’ เสียงประตูห้องปิดลง…แต่สายตายังจับจ้องอยู่แบบนั้น…

………งี่เง่า………ทั้งๆ ที่ฉันก็……..รักนาย…………

แต่ไม่กล้าพอที่จะพูด……เพราะ…….ฉันมันอ่อนแอ…………

ยามใดที่พระจันทร์ขาดหมู่ดาวอยู่เป็นเพื่อน…ก็คงต้องกลับมาอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง…

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย…สุดท้าย…ก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียวเพียงลำพัง…

ภายในโรงอาหารของศาสนจักร…เด็กหนุ่มผมขาวจ้องมองเพื่อนร่วมงานอีกคนที่เคยร่าเริง…แต่ตอนนี้กลับหม่นหมองอย่างประหลาด…ส่วนอีกคนก็ยังไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้า…แปลก…

“ราวี่ครับ…คันดะ…”

“ไม่รู้!” ตอบกลับทั้งๆ ที่ยังถามไม่จบด้วยซ้ำ…

ไม่อยากรับรู้…เรื่องที่เกี่ยวกับคนคนนั้นอีกแล้ว…

…เพราะทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ…ก็เป็นเขาทุกครั้งที่ต้องเจ็บปวด…

………..ไม่อยากจะต้องเจ็บปวดอีกแล้ว………………

ชายหนุ่มผมสีเพลิงลุกออกจากโต๊ะอาหารทันที…ทำเอาเด็กหนุ่มแปลกใจ…หรือจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนนะ…

อเลนหยุดอยู่หน้าห้องของคันดะ…ก่อนจะเคาะประตูเรียกคนในห้อง…

“คันดะครับ…คุณโคมุอิให้มาตามไปรับภาระกิจครับ…” เด็กหนุ่มตะโกนบอก พร้อมกับเคาะประตูอีกครั้ง…เพราะผิดสังเกต… ”คันดะครับ” เรียกอยู่นานแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเดิม…หรือว่าจะออกไปข้างนอก…แต่…ก็ยังไม่เห็นตั้งแต่เช้าเลยนี่นา…จับกลอนประตูแล้วเปิดออก…ไม่ได้ล็อค… “ขออนุญาตนะครับ” เปิดประตูเข้าไป…ว่างเปล่า…ไร้เงาของคนที่ตามหา…แต่กลับเหลือบไปเห็นที่ระเบียงห้อง…ภาพตรงหน้าถึงกับทำให้อเลนตกใจ…ภาพที่คันดะ ยู…ผู้ที่คิดว่าเข้มแข็งคนนั้น…นอนกองอยู่ที่พื้นระเบียงนั้น… “คันดะ !!!”

……….ยามใดพระจันทร์ไร้แสง…โลกนี้คงตกสู่ความมืดมิดอีกครา…

“ว่าไงนะ อเลน…คันดะน่ะเหรอไม่สบาย???” เสียงของโคมุอิดังลอดออกมาจากประตูห้อง…ทำให้ใครบางคนที่เดินผ่านมาโดยบังเอิญหยุดฟัง…

“จริงๆ นะครับ…ไข้ขึ้นสูงมากเลยด้วย…” อเลนตอบอย่างร้อนรน…แต่คนที่อยู่นอกห้องนั้นร้อนรนยิ่งกว่า…รีบวิ่งไปที่ห้องของคนที่ห่วงหามากที่สุด…

…..สุดท้ายเขาก็ต้องเป็นฝ่ายที่เจ็บปวด…..

เปิดประตูห้องเข้าไปทันที…ก่อนจะเห็นร่างบางที่คิดถึงนอนหลับใหลอยู่บนเตียง…

“ยู…” เดินเข้าไปข้างเตียง…นัยน์ตาสีเขียวมรกตมองด้วยความเป็นห่วง…

……ทั้งที่เคยสัญญากับตัวเอง…ว่าจะดูแลนาย……..

มือใหญ่เอื้อมไปลูบเรือนผมสีรัตติกาลนั้น…ก่อนกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู… “ฉันขอโทษ…”

ขอโทษที่ดูแลนายไม่ดี…

ขอโทษที่ผิดสัญญา……………

ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่…จะขออยู่เคียงข้างนาย…จะทำให้นายมีความสุข…

………ถึงจะต้องเจ็บปวดก็ยอม…………..

“ราวี่ครับ…ดูแลคันดะดีดีนะครับ…” เสียงใสดังขึ้น…เห็นทุกอย่าง…นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองมาอย่างมุ่งมุ่น…ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเคย… “ผมจะออกไปทำภาระกิจแทนเอง…ไม่ต้องห่วงนะครับ…”

“นายรักยูใช่มั้ย?” ราวี่เอ่ยถาม…น้ำเสียงจริงจังทำให้เรียกรอยยิ้มได้จากอีกฝ่าย

“ครับ” ถามตรงๆ…เขาก็กล้าตอบตรงๆ เช่นกัน…

“ฉันจะไปเอง…”

………ฉันยังอยู่เคียงข้างนายเสมอ……..จะคอยดูแลนายอยู่ห่างๆ…

……และจะคอยอธิษฐาน…….ขอให้นายมีความสุข………………

เปลือกตาบางเปิดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแสงแดดที่แยงตายามเช้า…ภาพตรงหน้าช่างพร่ามัว…

“ราวี่…”

“ผม…อเลนครับ…” คันดะกระพริบตาก่อนจะมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง…ไม่ใช่ราวี่…แต่เป็นอเลน…

….สุดท้าย…นายก็ตีจากฉันไปเหมือนคนอื่นๆ…

ทั้งๆ ที่เคยคิด…ว่านายจะเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างๆ ฉัน…

……จะกลับมาหาฉัน……

“ราวี่ไม่เคยทิ้งคันดะไปไหนหรอกครับ…” อเลนพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน

‘ฉันจะรับภาระกิจของยูแทนทั้งหมด…จนกว่ายูจะหาย…’ เสียงของราวี่ยังคงดังสะท้อนก้องอยู่ในหูของเด็กหนุ่มเป็นอย่างดี…

……..ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำไป…ก็เพื่อคนที่รัก……

ท้องฟ้ายามค่ำคืนมาเยือนอีกครั้ง…คันดะยังคงยืนมองท้องฟ้าเบื้องบนอย่างเหม่อลอย…ท้องฟ้าที่ไม่มีแม้แต่ดวงดาว…กระชับอ้อมกอดตัวเองแน่นขึ้นเพราะสายลมที่พัดพาเอาความหนาวเย็นมาด้วย…พร้อมกับเสียงใครบางคน…คนที่คิดถึง…

“หายดีแล้วเหรอ ยู ?” ชายหนุ่มผมสีเพลิงตะโกนถาม…ทำให้เจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลมองลงไป…รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานาน…แต่สภาพร่างกายของคนข้างล่างดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด… “มายืนตากน้ำค้างอย่างนี้…เดี๋ยวก็เป็นไข้อีกหรอก…” เตือนคนร่างบางด้วยความเป็นห่วง…ก่อนจะเดินหายไป…ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มที่คุ้นเคย…

“ดีใจด้วยนะที่นายหายดีแล้ว…” โคมุอิพูดก่อนจะยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี…

“มีอะไรก็รีบๆ พูดมา” คันดะกลับมาหงุดหงิดอย่างเคย…สายตาหันไปมองเจ้าคนที่เคยกวนประสาทเขาเช้าเย็น…ที่ตอนนี้เอาแต่นั่งเงียบ…

“โอเคๆ…ตามหาอินโนเซนท์ทีได้รับข่าวสารมาจากหน่วยข่าว…ที่นครปารีส…” โคมุอิพูดพลางขยับแว่นให้เข้าที่… “แต่ที่นั่น…ตอนนี้คงเต็มไปด้วยอาคุมะ…ระวังตัวกันด้วยละ” พูดจบด็ยื่นเอกสารเพิ่มเติมให้ทั้งสามคน…คันดะ…ราวี่…และ อเลน… “เดินทางได้…”

บนขบวนรถไฟมีแต่ความเงียบ…ทั้งที่แต่ก่อนมักจะมีเสียงดังโวกเวกจนน่ารำคาญเวลาที่ทั้งสามมาทำภาระกิจด้วยกัน…สายตาของคันดะเอาแต่ทอดมองข้างนอกอย่างเหม่อลอย…รู้ดีว่ามีอีกคนที่ยังคงจับจ้องตนเองอยู๋ จึงไม่กล้าจะหันไปมอง…

“เอ่อ…” ในที่สุดอเลนก็เป็นคนทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนั่นเอง… “ คิดว่าพวกเรา…จะเจอโนอาห์มั้ยครับ…?” สองคนที่เหลือหันไปมองเด็กหนุ่ม…ก่อนราวี่จะยิ้ม…ที่ยังไงก็รู้ว่าฝืนทำมากมายแค่ไหน…

“กลัวตายหรือไง เจ้าถั่วงอก !” นิสัยปากร้ายของคันดะกำเริบขึ้นมาทันที…แต่กลับเรียกเสียงหัวเราะจากราวี่ได้เป็นอย่างดี…

“ฉันไม่เห็นจะมีลางสังหรณ์แบบนั้นเลยนะ…” พูดก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ…

แต่มีสังหรณ์ว่า…จะเสียคันดะ ยู …ไป……..

…..กลัว…ว่าจะไม่มีวันได้กลับมาเจอกันอีก…….

“นายก็รู้ว่าลางสังหรณ์ฉันแม่น…วางใจเถอะ…”

คันดะได้แต่ปรายตามองว่าที่บุ๊คแมน ก่อนจะสบถอย่างเคย… “ไร้สาระ”

ในที่สุดทั้ง 3 คนก็เดินทางมาถึงนครปารีสอย่างรวดเร็ว…แต่ยังไม่ทันจะพ้นสถานีรถไฟ…ก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้าที่เห็น…เหล่าอาคุมะระดับ 2 มากันเป็นกองทัพใหญ่…

“ไม่เจอโนอาห์ แต่เจอฝูงอาคุมะแทนละนะ อเลนคุง” พูดพลางหยิบศาสตรากำราบอาคุมะคู่ใจขึ้นมา ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เหล่าอาคุมะไม่ยั้ง…ตามด้วยคันดะที่คว้ามุเก็นเข้าใส่อาคุมะเช่นกัน…

“ระวังตัวกันด้วยนะครับ…” ตะโกนบอกทุกคนก่อนจะโจมตีอาคุมะที่อยู่ข้างหลัง…

สงครามระหว่างเอ็กโซซิสท์และอาคุมะยังดำเนินต่อไป…

แต่ในสงครามย่อมมีการสูญเสีย…

อาคุมะจำนวนมากถูกทำลายไป…แต่กำลังของทั้งสามคนก็ย่อมอ่อนแรงเช่นกัน…คมดาบพุ่งใส่อาคุมะตรงหน้า…ตัวสุดท้าย…ก่อนมุเก็นจะปักลงพื้นด้วยความเหนื่อย…ถึงจะฝึกฝนร่างกายเป็นประจำ…แต่การต่อสู้ติดต่อกันหลายชั่วโมงก็ทำให้อ่อนล้าได้เหมือนกัน…

“ยู!!!” หันไปตามเสียงเรียกก็พบกับอาคุมะอีกตัวที่กำลังมุ่งมาระยะประชิด…

‘ตูม!’ ค้อนยักษ์ทุบลงมาอย่างแรงพร้อมกับซากอาคุมะ…

…….ช่วยได้ทันพอดีเลยสินะ……….

ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงล้มลงกองกับพื้น…เหนื่อย…และอ่อนแรงเต็มที…

“ราวี่ !!!~” คันดะรีบวิ่งมาหาชายหนุ่มทันที…แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเลือด… “บาดเจ็บเหรอ ? …ตอนไหนกัน…….” ก็เมื่อกี้…ไม่มีท่าทีว่าราวี่จะโดนอาคุมะทำร้ายเลยด้วยซ้ำ…

“…ก็ตั้งแต่…ไปช่วยอเลนนั่นแหละ…”

…ถึงเขาจะเป็นอะไรไป…ก็ไม่เป็นไร…

……อย่างน้อย…ก็ยังมีอเลนคอยดูแลยูได้…

“รีบไปดูอเลนดีกว่านะ…”

“นายมันบ้าไปแล้วหรือไง…!” ร่างบางตะโกนเสียงดัง… “นายมันบ้า…” แต่ค่อยๆ แผ่วลง…พร้อมกับเสียงสะอื้น…

“ถึงฉันจะบ้าในสายตานาย…” รอยยิ้มอบอุ่นผุดพรายบนใบหน้าหล่อ…แต่กลับดูซีดเซียวในเวลานี้…เปลือกตาบางค่อยๆ ปิดลง…อ่อนล้าจนทนไม่ไหว… “แต่ฉันก็รักนาย…ไม่เคยเปลี่ยน…”

ไม่มีวันไหน…ที่ฉันจะหยุดรักนายได้…

…….นอกจากวันที่ฉันหมดลมหายใจ……

“ราวี่……..ราวี่!!!~” เขย่าร่างของคนที่เคยกวนประสาท…แต่ก็เป็นเจ้าของอ้อมกอดที่อบอุ่น…คนที่บอกว่ารัก…น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว…ทำไม…ช่างรู้สึกว่าตัวเขา…กับราวี่เริ่มจะห่างไกลกันทุกที…

Someday, I lay my love on you…

สักวันหนึ่งฉันจะมอบความรักทั้งหมดให้นาย…

Baby I don’t wanna lose it now…

แต่…ฉันในตอนนี้ไม่ต้องการจะเสียนายไป…

Just ---One---

…แค่นายเพียงคนเดียวเท่านั้น…

“อเลน…ช่วยราวี่ด้วย…” เสียงที่เอ่ยเรียกชื่อเด็กหนุ่มเป็นครั้งแรกกลับสั่นเครือ…เสียงที่ตะโกนขอความช่วยเหลือเป็นครั้งแรกในชีวิต…อเลนรีบวิ่งเข้ามาทั้งที่ตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่แพ้กัน…แต่ก็ยังเข้าไปช่วยพยุงราวี่ขึ้นมา…

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ…คันดะ…” ส่งรอยยิ้มให้อย่างเคย “ราวี่ต้องปลอดภัยครับ…”

…ราวี่…หิมะตกแล้วนะ…

…….ตื่นขึ้นมาสิ………แล้วฉันจะยอมเล่นหิมะกับนาย…

มือบางกุมมืออีกคนที่นอนอยู่บนเตียง…ผ่านไปหลายวันแล้ว…แต่ราวี่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น…เนื่องจากเสียเลือดมาก…และร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการทำภาระกิจมามาก…

……..ราวี่………..

…….ท่ามกลางผู้คนมากมายนั้น…ฉันรู้ว่านายกำลังมองหาฉันอยู่……..

………แต่ในตอนนี้…ฉันก็มาอยู่ตรงหน้านายแล้ว….อยู่ตรงนี้…..

“ถ้านายฟื้นขึ้นมา………” คันดะเอ่ยเสียงสั่น “ฉันจะบอกสิ่งที่ฉันอยากบอกกับนายมากที่สุด…” โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าคมที่กำลังหลับใหล…

….ถ้าหากโลกนี้มีปาฏิหาริย์………..

…….ถ้าหากโลกนี้เหมือนดั่งนิทาน…….

……ถึงจะเป็นความคิดที่งี่เง่า……แต่ในเวลานี้……

……ฉันอยากให้มีปาฏิหาริย์…….เหมือนดั่งในนิทาน…….

ก้มลงประกบริมฝีปากชายหนุ่มที่หลับใหลอย่างแผ่วเบา…ก่อนจะถอนริมฝีปากออกช้าๆ…แต่คันดะก็เจอแรงฉุดที่แขนทำให้ล้มลงไปบนเตียงด้วยอีกคน…

“แอบลักหลับฉันเหรอ ยู?” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ ที่ข้างหู ทำให้เสียงหัวใจของร่างบางเต้นแรง…

“…นะ…..นาย………” หน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันที…แต่…คนที่นอนป่วย…เสียเลือดมาก…แถมสภาพร่างกายอ่อนล้าขนาดนั้น…ทำไมถึงมีแรงได้ขนาดนี้…! “นายหลอกฉันเหรอ ?” คันดะเปลี่ยนมาตวาดใส่ทันที แต่กลับเรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

“เขาเรียกว่า ‘ลองใจ’ ต่างหากละ” ราวี่ตอบ ก่อนจะเจอแรงผลักของคันดะเต็มแรง…ทำให้ร่างสูงไปกองอยู่ที่ปลายเตียง

“…นายเห็นฉันเป็นตัวตลกหรือไง…เห็นฉันเป็นห่วงนายเป็นบ้าเป็นหลัง…แล้วรู้สึกสนุกมากใช่มั้ย…เห็นความรักของฉันเป็นเรื่องล้อเล่นงั้นเหรอ !!!?” ประโยคหลังแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน…น้ำใสๆ เอ่อคลอเต็มนัยน์ตาสีห้วงทะเลลึกนั้น…

“…ฉันขอโทษ..ยู…” ราวี่เอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน…ก่อนจะคว้าเข้ามากอดปลอบ “ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นตัวตลก…ไม่เคยเห็นความรักของนายเป็นเรื่องล้อเล่นเลยนะ…ฉันรักนาย………….” กระซิบข้างหูแผ่วเบา…ลูบไล้เรือนผมสีรัตติกาลอย่างหลงใหล…

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกนี้…ฉันก็คิดถึงแต่นาย…

I pray for this love to be true… เฝ้าภาวนาขอให้ความรักครั้งนี้สมหวัง…

แขนเรียวยกขึ้นกอดตอบร่างสูง ก่อนจะแนบหน้ากับหน้าอกกว้าง…

“ฉัน……….ก็…รักนาย…ราวี่” เสียงกระซิบที่แผ่วเบายิ่งกว่าครั้งไหนๆ…แต่กลับทำให้อีกคนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที…

ตอนนี้…ฉันอยู่ตรงหน้านายแล้วนะ…

ราวี่ก้มลงประกบริมฝีปากคนร่างบาง…หลงใหลในรสจูบที่ได้รับ…ต่างคนต่างต้องการ…ก่อนทั้งสองคนจะรวมเป็นหนึ่งเดียว…

สุดท้ายนายก็กลับมาหาฉัน…เหมือนทุกครั้ง…

…อยากให้นายได้รับรู้ไว้ว่า…ทั้งร่างกายและหัวใจนี้…จะมอบให้นายเพียงคนเดียว…

………นายคนเดียวเท่านั้น…ราวี่………

ราวี่กระชับคนในอ้อมกอดมากขึ้น…ในที่สุด…เขาก็ได้คนตรงหน้ามาอยู่ในอ้อมกอดจริงๆ…ไม่ใช่ในความฝัน…

“เจ็บมากมั้ย ยู…ขอโทษนะ…” ลูบผมคนรักอย่างเอาใจ…ภายใต้ผ้าห่มผืนนี้…อบอุ่นกว่าครั้งไหน…คันดะได้แต่ส่ายหน้าบอกให้อีกฝ่ายรับรู้…ก่อนจะซบกันอกกว้าง…

“ราวี่……..บอกฉันอีกได้หรือเปล่า?” เสียงหวานเอ่ยถาม ร่างสูงได้แต่ยิ้ม…

“…..ฉันรักนาย……..รักที่สุดเลย……….ยู…”

ฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ…จะไม่มีใครนอกจากนายคนเดียว…ยู…

“เมอร์รี่คริสมาสต์ครับ” อเลนเอ่ยเสียงทักทายอย่างร่าเริง…ถึงจะเห็นราวี่และคันดะเดินเคียงข้างกัน…ถึงจะเจ็บปวด…แต่ก็มีความสุข…

“เมอร์รี่คริสมาสต์อเลนคุง…เดี๋ยวออกไปเที่ยวกันดีมั้ย?” ราวี่ยิ้มอารมณ์ดี

“ไม่ดีกว่าครับ…ผมไม่อยากจะไปเป็นก้างขวางคอใคร” เด็กหนุ่มพูดแล้วยิ้มตอบ…

“โอเคๆ…งั้น…ฉันพาไปยูไปเที่ยวละนะ…” พูดจบก็เดินจูงมือคันดะไปทันที…ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มอ่อนโยนด้านหลัง

…มีความสุขมากๆ นะครับ…คันดะ…ผมจะอยู่เป็นกำลังใจให้คุณเสมอ…

หิมะตกลงมาเรื่อยๆ ทำให้อากาศเย็นลงทุกที…เมื่อลมหนาวพัดมาก็ทำเอาคันดะห่อตัวด้วยความหนาว…

“หนาวหรือเปล่า ยู ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ ด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ต้องมายุ่ง” คันดะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามแบบฉบับ…ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินให้เร็วขึ้น…แต่กลับเจอแรงฉุดที่แขนไว้ ก่อนผ้าพันคอสีส้มจะตวัดลงบนลำคอระหง…ราวี่ค่อยๆ จัดผ้าพันคอให้เรียบร้อย…แล้วส่งยิ้มให้อย่างเคย

“นายก็รู้ว่าฉันชอบยุ่ง…โดยเฉพาะเรื่องของนาย…” นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องมองอีกฝ่าย…แต่คันดะกลับหลุบตาลงต่ำด้วยความเขินอาย…

“…ขอบคุณ…” หน้าขึ้นสีเรื่ออย่างเห็นได้ชัด จนชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงอมยิ้มด้วยความเอ็นดู…ก่อนจะขโมยหอมแก้มคนตรงหน้า… “เจ้าบ้า…ทำอะไรของ……..” คำพูดถูกกลืนหายไปเพราะถูกจูบอย่างไม่ได้ตั้งตัว…จูบที่อ่อนโยน…ก่อนจะถอนจูบออก…

“รักนายนะ…” กระซิบเอ่ยถ้อยคำหวาน…ให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นที่สุด…

…ฉันจะทำให้นายมีความสุข…และจะไม่ทำให้นายต้องเสียน้ำตา…

สองมือกุมกระชับกันแน่นขึ้น…ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายนั้น…

---…ตราบใดที่มีชีวิตอยู่…จะขออยู่เคียงข้างกันตลอดไป…---

--- THE END ---